حمیرا - انتظار

side A

1.ده بهار

2.چوبکاری

3.بیقرار

4.شمال

side B

side B

1.گلبرگ شماره 3 (دور از دیار)

پروانه امیرافشاری (زادهٔ ۲۶ اسفند ۱۳۲۳) که با نام هنری حمیرا شناخته می‌شود، خوانندهٔ ایرانی است. او فعالیت حرفه‌ای خود را در پاییز سال ۱۳۴۴ با آهنگ «صبرم عطا کن» و با آهنگسازی استادش، علی تجویدی آغاز کرد که با استقبال مردم و اساتید موسیقی روبرو شد. پس از چندین اثر موفق دیگری همانند «پشیمانم» که با آهنگسازی علی تجویدی همراه بود، وی با استاد دوم خود پرویز یاحقی، آشنا شد که این آشنایی منجر به ازدواج و خلق آثار ماندگار دیگری گردید. حمیرا بعد از جدایی از پرویز یاحقی با سایر هنرمندان فعالیت هنری خود را ادامه داد که در این دوران علاوه بر موسیقی سنتی ایرانی، موسیقی پاپ و موسیقی تلفیقی را به کارنامهٔ هنری خود افزود. به گفته علی تجویدی، صدای حمیرا در گسترهٔ آلتو قرار دارد و در عین حال، قابلیت سوپرانو از ابتدا زیر تا بم را داراست.

پروانه امیرافشاری در سال ۱۳۲۳ خورشیدی در شهر تهران به دنیا آمد. وی از خانوادهٔ بانفوذ و سرشناس امیرافشاری، که اصالتی آذری دارند، است. پدرش از زمین‌داران بزرگ آذربایجان و مالک ۱۵۰ قریه و روستا در منطقهٔ شمال غرب ایران بود. از همان دوران کودکی حمیرا، خانهٔ آن‌ها به افتخار افراد بانفوذ حکومتی، شاهد مراسم بزرگ با حضور هنرمندان نامیِ آن زمان، مانند روح‌انگیز، بنان، ملوک ضرابی و بسیاری دیگر بود که همین انگیزهٔ اولیهٔ دختر خانواده برای روی آوردن به آواز شد. حمیرا، به دور از چشم پدر و با تشویق همسرش که تازه از آلمان برگشته بود، با نام‌نویسی در آزمون صدا در شورای رادیوی آن زمان، باعث حیرت و تحسین اعضای شورا شد و پس از آن تحت آموزش علی تجویدی قرار گرفت. وی در پاییز ۱۳۴۴ خورشیدی با خواندن اثر «صبرم عطا کن» به شهرت رسید.

حمیرا پس از انقلاب به دادگاه‌های انقلاب اسلامی احضار شد و به گفتهٔ خودش مورد مؤاخذه و آزار روحی قرار گرفت. همسر سوم وی، که تاجر کراوات بود، پس از انقلاب عملاً بیکار شد. حمیرا تا اواخر سال ۱۳۶۰ خورشیدی در ایران ماند. به ناچار و پس از چندین بار تغییر محل زندگی بدون این‌که مورد حمایت همسرش قرار گیرد، در همان سال به تنهایی و به صورت ناشناس با گریم در قالب یک پیرزن به همراه دختر دو ساله‌اش، یاسمن، از مرز افغانستان از ایران خارج شد و به پاکستان رفت؛ از آنجا به اسپانیا و پس از آن به کاستاریکا در آمریکای مرکزی مهاجرت کرد. وی در کاستاریکا دچار افسردگی شدید شد. به صورتی که مدت یک سال تحت درمان روان‌پزشک بود. شوهر وی به صورت مستقیم به آمریکا مهاجرت کرد. حمیرا سپس به ایالت کالیفرنیا مهاجرت کرد و با حمایت احمد مسعود که در زمینه موسیقی در خارج از ایران فعالیت می‌کرد، کار هنری خود را از سر گرفت. هما میرافشار، شاعر، همسر پسرعموی حمیرا بوده که همکاری زیادی با حمیرا داشته‌است.بابک رادمنش، آهنگساز، از دیگر هنرمندانی است که با حمیرا در چندین آلبوم همکاری داشته‌است. حمیرا در سال ۱۳۷۸ خورشیدی به تومور مغزی دچار شد که درمان شد. وی بعد از این حادثه نیز یک عمل قلب را تجربه کرده‌است.حمیرا علاقهٔ وافری به سرزمینش ایران دارد و ترانه‌های بسیاری برای ایران خوانده‌است و هیچ‌گاه دوست نداشته از وطنش دور شود. بیشتر آثار حمیرا مطابق با احوالاتی بوده که بر او گذشته‌است. حمیرا به خداوند و اعتقادات شخصی خود پایبند است و علاقه‌مندی‌اش به مسائل عرفانی در گفتار، ترانه‌ها و شیوهٔ زندگی او دیده می‌شود. وی هم‌اکنون در شهر لس آنجلس زندگی می‌کند. حمیرا صاحب دو فرزند به نام‌های هنگامه و یاسمن است و از فرزند کوچک‌ترش یاسمن، نوه‌ای به نام آریانا دارد. حمیرا معتقد است احساس در صدا مهم‌تر از قدرت صداست.طبق گفتهٔ علی تجویدی حمیرا علاوه بر صدای زیبایش شخصیتی زیبا و پراحساس دارد که این شخصیت در صدای او تأثیرگذار بوده‌است. حمیرا به ندرت در مجامع عمومی حاضر می‌شود. ازدواج با پرویز یاحقی و قطع ارتباط هنری با علی تجویدی سبب شد آثاری که علی تجویدی برای حمیرا ساخته بود و اشعار و آهنگ‌هایی که بعضاً از زندگی حمیرا الهام گرفته شده بود، به هایده جهت اجرا سپرده شود. تنها دو اثر «این روزا» و «وای از این حق ناشناسی» شخصاً برای هایده و بقیهٔ ترانه‌ها ازجمله «آزاده» و «رفتم و بار سفر بستم» برای اجرای حمیرا ساخته شده بودند. پس از انقلاب ایران علی تجویدی آهنگ‌های خام این آثار را برای حمیرا می‌فرستد تا حمیرا نیز این ترانه‌ها را اجرا کند، اما حمیرا بازخوانی ترانه‌ها را نمی‌پذیرد، چرا که معتقد بود این ترانه‌ها توسط هایده به خوبی اجرا شده و لزومی برای اجرای دوبارهٔ ترانه‌ها نیست.حمیرا از خوانندگان نسل قبل از خود به صدای مرضیه علاقهٔ خاصی دارد، که به همین جهت در مراسم ازدواج‌اش با پرویز یاحقی، مرضیه حضور داشته و چندی از آثار خود را در این مراسم اجرا می‌کند. او از هنرمندان هم نسل خود صدای هایده و مهستی را می‌پسندد.حمیرا همچنین به صدای گلپا و ایرج و معین علاقه‌مند است.حمیرا یاری‌رسان کودکان بی‌پناه و بی‌سرپرست است. وی دوست‌دار طبیعت و حیوانات بوده و در این زمینه نیز به سازمان‌های مرتبط کمک می‌کند. حمیرا کتاب خاطراتی از زندگی شخصی و هنری‌اش را آماده می‌کند و امیدوار است تا ناشری بی‌طرف، جهت انتشار این کتاب پیدا کند.حمیرا چندین آهنگ ساخته و گاهی جهت بهبود ترانه‌هایی که قرار بر اجرای آن‌ها بوده، نظر خود را در مورد تغییرات در شعر و آهنگ ابراز می‌کرده‌است، که نظرات‌اش مورد استقبال شاعر و آهنگساز قرار می‌گرفته‌است.به گفته صاحبنظران، حمیرا شش دانگ صدا را داراست و تحریرهای آوازی او، واضح، زیبا و پرقدرت ادا می‌شود. به اعتقاد برخی از موزیسین‌ها، حمیرا توانست با ارائهٔ اثری به نام «صبرم عطا کن»، سبک تازه‌ای (حمیرائیسم) را در موسیقی سنتی ایران و موسیقی کلاسیکِ دههٔ ۴۰ خورشیدی پایه‌گذاری کند و تازگی خاصی به موسیقی سنتی ایران ببخشد.