the rolling stones - sticky fingers

1. Brown Sugar
2. Sway
3. Wild Horses
4. Can’t You Hear Me Knocking
5. You Gotta Move
6. Bitch
7. I Got The Blues
8. Sister Morphine
9. Dead Flowers
10. Moonlight Mile

رولینگ استونز (به انگلیسی: The Rolling Stones) یک گروه راک انگلیسی است که در سال ۱۹۶۲ تشکیل شد و هم‌زمان با جریان هجوم بندهای بریتانیا پیشتاز و در سال‌های ۱۹۶۴ تا ۶۵ نیز در آمریکا مشهور شد. این گروه به بخش جدایی ناپذیری از ضد فرهنگ دهه ۶۰ میلادی تبدیل شده بود. ویژگی مهم رولینگ‌استونز، تبدیل بلوز به یک بخش بزرگ در راک اند رول و تغییر توجه بین‌المللی فرهنگ بلوز به سوی بلوز شناخته‌شده توسط جان لی هوکر و هنرمندان چس رکوردز مانند مادی واترز، نویسنده آهنگ Rollin' Stone، بود که بعدها نام گروه نیز از این تک‌آهنگ گرفته شد. منتقد موسیقی آمریکایی، رابرت پالمر، دربارهٔ این گروه گفته‌است که «استقامت قابل‌توجه» این گروه سرچشمه گرفته از «ریشه‌دار بودن در واقعیات سنتی، موسیقی سول و ریتم و بلوز» است در حالی که «انواع مد پاپ بی‌دوام آمده و رفته‌است».

اولین ترکیب گروه شامل برایان جونز به عنوان نوازنده گیتار و هارمونیکا، ایان استورات به عنوان پیانیست، میک جگر به عنوان خواننده اصلی و نوازنده هارمونیکا، کیث ریچاردز به عنوان نوازنده گیتار و هم‌خوان، بیل وایمن به عنوان نوازنده بیس و چارلی واتز به عنوان درامر بود. جونز حدود یک ماه قبل از مرگش در سال ۱۹۶۹ گروه را ترک گفت و میک تیلور به عنوان جانشین وی در گروه قرار گرفت که او نیز در سال ۱۹۷۵ با رانی وود تعویض شد. از زمان خروج وایمن در سال ۱۹۹۳، نوازنده بیس داریل جونز، به عنوان همکار تا عضو اصلی، با گروه همکاری داشته‌است.

استونز در دوران طلایی خودشان در میانه دهه شصت، سمبلی از سرکشی جوانی بودند و همچنین به عنوان گروه «ضد بیتلز» به تصویر کشیده می‌شدند. در طول این مدت آن‌ها یک رشته از تک‌آهنگ‌های برتر را به ثمر رساندند و در صدر بسیاری از چارت‌های بین‌المللی به ویژه در انگلستان و آمریکا قرار گرفتند. آن‌ها واکنش‌های بسیار زیادی را در پی انتشار آلبوم درخواست شیطانی شاهنشاهان آن‌ها در سال ۱۹۶۷ دریافت کردند. این آلبوم در اصل عکس‌العملی به آلبوم گروه بیتلز، گروه کلوپ بی‌کسان گروهبان فلفل بود. در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰، گروه آلبوم‌های استودیویی ضیافت گدایان (۱۹۶۸)، بگذار خون‌ریزی کند (۱۹۶۹)، انگشتان چسبناک (۱۹۷۱) و تبعید در خیابان اصلی (۱۹۷۲) را منتشر کرد. از سلسله زمانی این ۴ آلبوم به عنوان عصر طلایی گروه و به‌طور کلی بهترین کارهای آنان یاد می‌شود. بعد از یک دوره نقد در اواسط دهه هفتاد میلادی، آن‌ها بخت و اقبال تجاری و محبوبیتشان را با آلبوم بعضی دخترها که پرفروش‌ترین آلبوم استودیویی‌شان نیز هست، در ۱۹۷۸ دوباره بدست آوردند. از این زمان و از میان پروژه‌های سایشی و انفرادی، آن‌ها آثار با متریال کمتری را منتشر کرده‌اند اما همچنان از لحاظ تبلیغاتی محبوب باقی مانده‌اند و به برگزاری تورهای جهانی بسیار موفق ادامه داده‌اند.

رولینگ استونز در سال ۱۹۸۹ وارد تالار مشاهیر راک اند رول و در سال ۲۰۰۴ وارد تالار مشاهیر موسیقی بریتانیا شدند. مجله رولینگ استون، رتبه چهارم را از میان «صد هنرمند برتر تاریخ» به این گروه داده‌است. همچین برآورد فروش آلبوم‌های این گروه بالای ۲۵۰ میلیون نسخه است. آن‌ها ۲۹ آلبوم استودیویی، ۱۸ آلبوم زنده و آثار تلفیقی متعددی را منتشر کرده‌اند. آلبوم انگشتان چسبناک (۱۹۷۱)، اولین آلبوم از ۸ آلبوم متوالی گروه بود که در آمریکا منتشر شد. بگذار خون‌ریزی کند (۱۹۶۹)، نیز اولین آلبوم از ۵ آلبوم متوالی استودیویی و زنده در بریتانیا است. در سال ۲۰۰۸، استونز رتبه دهم را در لیست صد هنرمند برتر تمام دوران‌های بیلبورد بدست آورد. در سال ۲۰۱۲، گروه پنجاهمین سالگردش را با انتشار آلبوم GRRR! که در واقع برترین آهنگ‌های گروه به همراه دو آهنگ جدید، شامل آهنگ قرار گرفته در صدر جدول‌ها، عذاب و دلتنگی، بود را در سال ۲۰۱۳ جشن گرفتند و به همراه آرکتیک مانکیز و مامفرد اند سانز، در صدر توجه فستیوال گلاستونبری قرار گرفتند.

Sticky Fingers یک آلبوم استودیویی از گروه راک انگلیسی رولینگ استونز است. در 23 آوریل 1971 توسط لیبل جدید رولینگ استونز، Rolling Stones Records منتشر شد. رولینگ استونز از سال 1963 با Decca Records و London Records در بریتانیا و ایالات متحده قرارداد بسته بود. در این آلبوم، میک تیلور دومین حضور کامل خود را در آلبوم رولینگ استونز (پس از آلبوم زنده Get Yer Ya-Ya's Out) انجام داد. !). این اولین آلبوم استودیویی بدون برایان جونز بود که دو سال قبل درگذشت. اثر هنری روی جلد اصلی، که توسط اندی وارهول طراحی شده و توسط اعضای گروه هنری او، Factory عکاسی و طراحی شده است، تصویری از مردی با شلوار جین تنگ و دارای زیپ کاری بود که باز می‌شد تا پارچه لباس زیر را نمایان کند. تولید کاور گران بود و به صفحه وینیل آسیب رساند، بنابراین تنظیم اندازه زیپ توسط جان کوش در ABKCO records انجام شد. چاپ های بعدی فقط عکس بیرونی شلوار جین را نشان داد.

این آلبوم شامل بازگشت به اصول اولیه برای رولینگ استونز بود. سازهای غیرمعمولی که قبلا چندین آلبوم معرفی شده بودند وجود نداشت، با اکثر آهنگ‌های دارای درام، گیتار، بیس و سازهای کوبه‌ای که توسط اعضای کلیدی ارائه شده بود: میک جگر (خواننده اصلی، گیتار ضربی و ریتم مختلف)، کیت ریچاردز (گیتار و بک آواز) ، میک تیلور (گیتار)، بیل وایمن (گیتار باس) و چارلی واتس (درامز). مشارکت‌های اضافی توسط همکاران قدیمی استونز از جمله بابی کیز ساکسیفونیست و بیلی پرستون، جک نیتزچه، ایان استوارت و نیکی هاپکینز، نوازندگان کیبورد انجام شد. مانند سایر آلبوم‌های رولینگ استونز در اواخر دهه 1960/اوایل دهه 1970، جیمی میلر آن را تولید کرد.

Sticky Fingers یکی از بهترین آلبوم های رولینگ استونز محسوب می شود. این اولین آلبوم گروه بود که در هر دو آلبوم بریتانیا و ایالات متحده به رتبه یک رسید و از آن زمان تاکنون گواهینامه پلاتین سه گانه را در ایالات متحده کسب کرده است. "شکر قهوه ای" در سال 1971 در صدر 100 بیلبورد داغ قرار گرفت. Sticky Fingers در نظرسنجی سالانه منتقدان Pazz & Jop توسط The Village Voice در سال 1971 بر اساس رای منتقدان آمریکایی به عنوان دومین آلبوم برتر سال انتخاب شد. این آلبوم در جایزه گرمی ثبت شد. تالار مشاهیر و در فهرست "500 آلبوم برتر تمام دوران" مجله رولینگ استون گنجانده شده است.