Phil Collins – Hello, I Must Be Going
آلبوم موسیقی Hello, I Must Be Going
1LP - black vinyl
| A1 | I Don't Care Anymore | 5:00 | |
| A2 | I Cannot Believe It's True | 5:14 | |
| A3 | Like China | 5:05 | |
| A4 | Do You Know, Do You Care | 4:57 | |
| A5 | You Can't Hurry Love | 2:50 | |
| B1 | It Don't Matter To Me | 4:12 | |
| B2 | Thru These Walls | 5:02 | |
| B3 | Don't Let Him Steal Your Heart Away | 4:33 | |
| B4 | The West Side | 4:59 | |
| B5 | Why Can't It Wait 'til Morning | 3:01 |
فیل دیوید چارلزکالینز که با نام فیل کالینز شناخته می‌شود. موسیقیدان، بازیگر، خواننده و تهیه کنندهٔ موسیقی انگلیسی است. او هم به عنوان درامر و هم خوانندهٔ گروه راک جنسیس به شهرت دست یافت.
کالینز یکی از موفق‌ترین فعالان عرصهٔ موسیقی و دنیای سرگرمی در تمام تاریخ بوده‌است. خوانندگی در چندین و چند آلبوم مطرح و شمارهٔ یک در بریتانیا و ایالات متحدهٔ آمریکا بین سال ۱۹۷۶ و ۲۰۱۰ به صورت انفرادی و همچنین گروه جنسیس در کارنامهٔ وی دیده می‌شود. آثار وی از موسیقی با مضمون عشق گمشده واتمسفریک با صداهای پراز ریورب درامزدر قطعهٔ در هوای امشب تا قطعهٔ سبک دنس راکِ Sussudio, تصنیف پیانوئی "Against All Odds" , تا قطعهٔ مذهبی-سیاسی روزی دیگر در بهشت، را شامل می‌شوند. به گفتهٔ آل‌میوزیک فیل کالینز یکی از موفق‌ترین خوانندگان سبک پاپ و راک معاصر از دههٔ ۸۰ به بعد محسوب می‌گردد.
فیل کالینز در سال ۱۹۷۰ به گروه جنسیس به عنوان نوازندهٔ درامز پیوست و پس از جدایی پیتر گابریل از گروه، کالینز به عنوان خوانندهٔ اصلی گروه فعالیتش را ادامه داد. وی فعالیت‌های انفرادی خود را از سال ۱۹۸۱ شروع کرد و پس زمینهٔ وی در موسیقی سول و همچنین زندگی شخصیش بسیار در آن دخیل بودند، که باعث شد که فعالیت‌های انفرادی اش و همچنین گروه جنسیس به از نظر تجاری و فروش بسیار موفق عمل کنند. فروش انفرادی آثار کالینز نزدیک به ۱۵۰ میلیون نسخه است. کالینز طی فعالیتش جوایز فراوانی دریافت کرده، از جمله هفت جایزه گرمی، ۶ جایزه بریت، ۳ بار انتخاب برای پرفروش‌ترین هنرمند مرد در بریتانیا، ۳ جایزه موسیقی آمریکا، یک جایزه اسکار، دو جایزه گلدن گلوب و یک Disney Legend در سال ۲۰۰۲ به پاس فعالیت انفرادیش جوایزی هستند که وی تاکنون دریافت کرده. کاینز همچنین ستارهٔ خود در پیاده‌رو شهرت هالیوود را در سال ۱۹۹۹ دریافت کرد، وی همچنین در سال ۲۰۰۳ به تالار مشاهیر آهنگ نویسان، تالار مشاهیر راک اند رول در سال ۲۰۱۰ و به عنوان یکی از اعضای گروه جنسیس راه پیدا کرده. کالینز در لیست «بهترین نوازندگان تمام دوران» به انتخاب Gigwise و همچنین نهمین نوازنده در لیست «۲۰ نوازندهٔ برتر درامز در ۲۵ سال گذشته» به انتخاب MusicRadar در سال ۲۰۱۰ قرار دارد. کالینز در سال ۲۰۱۲ نامش در تالار Modern Drummer گنجانده شد.
کالینز یکی از تنها سه هنرمندی (در موسیقی) است (در کنار پل مک‌کارتنی و مایکل جکسون) که آلبوم‌هایش بیش از ۱۰۰ میلیون نسخه هم به صورت انفرادی و هم به عنوان عضو یک گروه موسیقی فروش داشته. طی موفق‌ترین دوران فعالیت‌های انفرادی اش بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰، فیل کالینز سه آلبوم شمارهٔ یک در بریتانیا، ۷ آلبوم شمارهٔ یک ایالات متحدهٔ آمریکا در کنار یک آلبوم شمارهٔ ۱ با گروه جنسیس در آمریکا داشته. زمانی که مجموع آثار کالینز در کنار گروه جنسیس و همچنین فعالیت‌هایش با دیگر هنرمندان را کنار یکدیگر بگذارید وی ۴۰ آهنگ پر فروش در ۱۰۰ آهنگ برتر بیلبورد (مجله) طی دههٔ ۸۰ میلادی داشته، که بیش از هنرمند دیگری بوده. در سال ۲۰۰۸ کالینز به جایگاه ۲۲ ام لیست «۱۰۰ هنرمند موفق تاریخ» مجلهٔ بیلبورد دست پیدا کرد. یکی از موفق‌ترین هنرمندان تاریخ و یکی از درامرهای مورد احترام، همچنین طی زمان فعالیتش نظرهای بسیار مثبتی را از سمت منتقدین، ژورنالیست‌ها و همکاران هنرمندش همواره دریافت کرده؛ و در سال ۲۰۱۱ به صورت رسمی بازنشستگی خودش را اعلام کرد تا زمان بیشتری کنار خانواده به ویژه فرزندانش داشته باشد. هرچند که وی طی این زمان همچنان به نوشتن موسیقی ادامه داده تا جایی که در سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که به بازگشت به صنعت موسیقی فکر می‌کند.
Hello, I Must Be Going سلام، من باید بروم! دومین آلبوم انفرادی استودیویی فیل کالینز درامر و خواننده و ترانه سرای انگلیسی است. در 5 نوامبر 1982 در ویرجین رکوردز در بریتانیا و آتلانتیک رکوردز در آمریکای شمالی منتشر شد و نام آن برگرفته از آهنگ برادران مارکس به همین نام است. پس از اینکه جنسیس در اواخر سال 1981 فعالیت خود را متوقف کرد، کالینز شروع به کار بر روی اولین آلبوم انفرادی استودیویی خود Face Value (1981) کرد.
سلام، من باید بروم! واکنش تجاری محتاطانه تری نسبت به Face Value دریافت کرد، اما با این وجود به شماره 2 در بریتانیا و شماره 8 در ایالات متحده رسید. در مجموع، کالینز هشت تک آهنگ از این آلبوم را منتشر کرد که آهنگ های مختلفی به عنوان تک آهنگ در کشورهای مختلف منتشر شد. موفق‌ترین تک آهنگ اول ایالات متحده و دومین تک‌آهنگ بریتانیا، کاور «You Can't Hurry Love» از سوپریمز بود که به رتبه 1 در بریتانیا و شماره 10 در ایالات متحده رسید. کالینز با تور سالهای 1982 تا 1983 خود از آلبوم حمایت کرد که اولین او به عنوان یک هنرمند انفرادی بود. این آلبوم در سال 1983 نامزدی جایزه بریت برای هنرمند مرد بریتانیایی را برای کالینز به ارمغان آورد، و "دیگر اهمیتی نمی دهم" نامزد جایزه گرمی برای بهترین اجرای مرد راک شد.
دیدگاه خود را بنویسید