Deep purple – come taste the band

1. Comin' Home
2. Lady Luck
3. Gettin' Tighter
4. Dealer-
5. I Need Love
6. Drifter
7. Love Child
8. This Time Around
9. Owed To 'G' (Instrumental)
10. You Keep On Moving

دیپ پرپل (به انگلیسی: Deep Purple) نام یک گروه راک انگلیسی است که کار خود را از سال ۱۹۶۸ در هارفوردشایر شروع نمود. دیپ پرپل را یکی از پیشگامانِ موسیقی هوی متال و هارد راکِ مدرن در نظر می‌گیرند، گرچه برخی اعضای دیپ پرپل مدعی هستند که موسیقی آن‌ها نمی‌تواند در این سبک‌ها دسته‌بندی شود. گروه در طول فعالیت خود تغییرات زیادی در ترکیب نفرات خود دیده، و بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۴ فعالیتی نداشت. ترکیب اعضای گروه مابین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۶ با عناوین مارک۱٬۲٬۳ و ۴ شناخته می‌شود. ترکیب مارک ۲ موفق‌ترین ترکیب دیپ پرپل بود به رهبری ایان گیلان (خواننده) و ریچی بلکمور (گیتار) که مابین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۳ فعالیت کرد و در سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۹، و دوباره در سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۳ احیا شد. گروه مابین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۶۹ با ترکیبی که راد ایوانز به عنوان خواننده، مابین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۶ و با حضور دیوید کاوردیل به عنوان خواننده، مابین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ و با حضور جان لین ترنر؛ موفقیت‌های متوسطی را بدست آورد. ترکیب کنونی گروه شامل سایمن مک براید و ایان گیلان (خواننده) است که تداوم بیشتری داشته‌است، هرچند که با بازنشستگی جان لرد (کیبوردیست) از گروه در سال ۲۰۰۲، ایان پیس (درام) تنها عضو گروه است که از ابتدای شکل‌گیری گروه در آن باقی‌مانده‌است. در ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۲، مک براید به عنوان جانشین دائمی مورس معرفی شد.

آلبوم‌های دپ پرپل تا کنون بیش از ۱۰۰ میلیون فروش در سرتاسر جهان داشته که ۷٫۵ میلیون آن تنها در ایالات متحده دارای تصدیدقیه است. در سال ۲۰۱۱ مجلهٔ کلسیک گیتار جایزهٔ نوآوری را به گروه دیپ پرپل اعطا کرد. در اکتبر ۲۰۱۲ دیپ پرپل نامزدِ ورود به تالار مشاهیر راک اند رول در سال ۲۰۱۳ شد.

Come Taste the Band دهمین آلبوم استودیویی گروه راک انگلیسی دیپ پرپل است که در 7 نوامبر 1975 منتشر شد. این آلبوم توسط گروه و همکار قدیمی مارتین برچ تولید و مهندسی شد. از نظر موسیقایی، این رکورد دارای تأثیرات قوی‌تری از فانک نسبت به آلبوم‌های گروه قبلی است.

این آخرین آلبوم استودیویی Deep Purple قبل از انحلال اولیه گروه در سال 1976 بود، بنابراین آن را به تنها آلبوم استودیویی از گروه Mark IV از Deep Purple تبدیل کرد، با حضور تامی بولین در گیتار، و آخرین آلبوم از سه آلبوم با حضور دیوید. کاوردیل با خواننده اصلی و گلن هیوز در گیتار باس/آواز. به دلیل اعتیاد بولین به مواد مخدر، گروه تا حد زیادی در طول تور آلبوم، در کنار مشکلات کوکائین هیوز، تنها به وضعیت او وابسته بود. بولین مدت کوتاهی پس از جدایی در همان سال بر اثر مسمومیت با چند دارو درگذشت، در حالی که نه کاوردیل و نه هیوز در سال 1984 با خط تولید مجدد "Mark II" Deep Purple درگیر نشدند.

Come Taste Band از نظر تجاری کمتر از آلبوم های قبلی Deep Purple موفق بود، در حالی که این رکورد در مقایسه با آلبوم های گروه در دهه 1970 جزو پایین ترین رکوردها در بازار آمریکا بود. در بریتانیا، این آلبوم در رتبه 19 قرار گرفت، در حالی که در ایالات متحده تنها در رتبه 43 قرار گرفت.

هنگامی که Come Taste the Band منتشر شد، بازخوردهای مطلوبی دریافت کرد و تجدید سبک گروه مورد تحسین قرار گرفت. با این حال، شهرت آلبوم درهم آمیخته است. اعضای Mark IV عموماً آلبوم را به عنوان یک موجودیت کاربردی در نظر می گیرند، اما از سوی دیگر، تا چه حد می توان این ترکیب را Deep Purple نامید.