Marilyn Monroe - The Hit Collection

مریلین مونرو (به انگلیسی: Marilyn Monroe، ‎/ˈmærəlɪn mənˈroʊ/‎؛ ۱ ژوئن ۱۹۲۶ به نام نورما جین مورتنسن – ۴ اوت ۱۹۶۲) بازیگر، خواننده و مدل اهل ایالات متحده آمریکا بود. آوازهٔ او برای ایفای نقش شخصیت‌های «بامب‌شل بلوند» (ر.ک. بامب‌شل) در کمدی‌ها بود. مونرو یکی از دوست‌داشتنی‌ترین نمادهای سکس در دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰، و نیز نمادی از روزگار انقلاب جنسی شد. وی برای یک دهه بازیگری درجه ۱ بود و تا زمان مرگش در ۱۹۶۲، از فروش فیلم‌هایش ۲۰۰ میلیون دلار درآمد داشت (معادل ۲ میلیارد دلار در ۲۰۲۱).[۳] او همواره نماد اصلی فرهنگ مردمی دانسته می‌شود.[۴] در ۱۹۹۹، انستیتوی فیلم آمریکا مونرو را ششمین زن در فهرست بزرگ‌ترین افسانه‌های زن روی پردهٔ سینما در عصر طلایی هالیوود قرار داد.

مونرو که در لس آنجلس زاده و بالنده شده بود، بیشتر کودکی خود را در مجموع در ۱۲ خانه و خانوادهٔ موقت گوناگون و همچنین در یک یتیم‌خانه گذراند،[۵] تا این‌که در ۱۶ سالگی با یک افسر پلیس به نام جیمز دوگرتی ازدواج کرد. او هنگام جنگ جهانی دوم در یک کارخانه به کار مشغول بود، تا این‌که با عکاسی از فرست موشن پیکچر یونیت دیدار کرد، سپس به‌عنوان یک مدل پین‌آپ موفق آغاز به کار کرد، که در نتیجهٔ آن قراردادهای کوتاه‌مدتی با فاکس قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز بست. او مدتی در نقش شخصیت‌های جزئی فیلم‌ها بازی می‌کرد، تا اینکه اواخر ۱۹۵۰ قراردادی جدید با فاکس امضا کرد. در طی ۲ سال پس از آن، وی با بازیگری در نقش شخصیت‌های مهم چند فیلم کمدی، تبدیل به یک بازیگر سرشناس و محبوب شد، از طریق ایفای نقش در به همان جوانی که حس می‌کنی (۱۹۵۱) و میمون‌بازی (۱۹۵۲)؛ وی در فیلم‌های درام برخورد در شب (۱۹۵۲) و زحمت در زدن به خودت نده (۱۹۵۲) هم ایفای نقش کرد. هنگامی که لو رفت که مونرو پیش از این‌که یک ستاره شود، برای عکس‌های برهنه ژست می‌گرفته‌است، وی رسوا شد اما این رسوایی باعث ورود آسیب به حرفهٔ او نشد، بلکه به‌جای این‌که باعث آسیب‌رسانی به حرفه‌اش شود، میزان علاقه به فیلم‌هایش را افزایش داد.

از ۱۹۵۳، مونرو یکی از بازیگران پرفروش و برگزیدهٔ بازاریابان در هالیوود بود. وی در فیلم نوآر نیاگارا (۱۹۵۳) که به طور آشکار روی جذابیت جنسی‌اش تأکید می‌کرد، و همچنین فیلم‌های کمدی آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند (۱۹۵۳) و چگونه می‌توان با یک میلیونر ازدواج کرد (۱۹۵۳) که باعث شدند به‌عنوان یک ستارهٔ «بلوند احمق» به تصویر کشیده و شناخته شود، ایفای نقش کرد. در همان سال، عکس‌های برهنهٔ وی، وسط مجلهٔ پلی‌بوی گذاشته شدند (به این گونه، وی رسماً یک پلی‌میت شد) و به روی جلد نخستین شماره‌اش رفتند. مونرو در سراسر دوران حرفه‌ای خود، نقش مهمی در ایجاد و مدیریت تصور عموم مردم از خودش بازی کرد، اما ایفای نقش‌های تکراری و دریافت دستمزد کم از استودیو، باعث شد که او احساس ناامیدی کند. در اوایل ۱۹۵۴، او برای مدت کوتاهی به دلیل خودداری از مشارکت در یک پروژهٔ فیلم، موقتاً بیکار شد اما با ایفای نقش در خارش هفت‌ساله (۱۹۵۵)، یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های گیشه در سال‌های فعالیت حرفه‌ایِ او، به‌عنوان یک ستاره بازگشت.

زمانی که استودیو همچنان میلی به تغییر قرارداد مونرو نداشت، وی در ۱۹۵۴، شرکت تولید فیلم خودش را تأسیس کرد. او در ۱۹۵۵ به ساخت شرکت خود پرداخت و زیر نظر لی استراسبرگ در اکتورز استودیو یادگیری بازیگری متد را آغاز کرد. بعداً در همان سال، فاکس قرارداد جدیدی را به او اعطا کرد، که به او اجازهٔ بیشتری برای نظارت روی پروژه و همچنین حقوق بیشتری می‌داد. از جمله نقش‌های بعدی وی، می‌توان به ایفای نقش وی در ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶) که توسط منتقدان خیلی تحسین شد و نخستین تولید مستقلانه‌اش در شاهزاده و شوگرل (۱۹۵۷) اشاره کرد. او برای ایفای نقشش در بعضی‌ها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹)، که یک موفقیت انتقادی و تجاری بود، برندهٔ یک گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن شد. آخرین فیلم تکمیل‌شدهٔ وی، درام ناجورها (۱۹۶۱) بود.

زندگی خصوصی سخت مونرو، خیلی مورد توجه قرار گرفت. وی با اعتیاد و اختلالات خلقی سر می‌کرد. ازدواج‌های وی به ترتیب با ستارهٔ بازنشستهٔ بیسبال جو دی‌ماجیو و نمایشنامه‌نویس آرتور میلر، خیلی همگانی شد، اما هردوی این ازدواج‌ها سرانجام به طلاق ختم شدند. در ۴ اوت ۱۹۶۲، وی در ۳۶ سالگی به علت مصرف بیش از حد باربیتورات در خانهٔ خود در لس آنجلس درگذشت. اعلام شد که مرگ وی، احتمالاً یک خودکشی بوده‌است.