Led Zeppelin - Physical Graffiti

Disc 1

Disc 2

د زپلین (به انگلیسی: Led Zeppelin) یک گروه موسیقی راک اهل انگلستان بود که در سال ۱۹۶۸ در لندن تأسیس شد. این گروه از جیمی پیج (گیتاریست گروه)، رابرت پلنت (خوانندهٔ گروه)، جان پل جونز (موسیقی‌دان) جونز (نوازندهٔ گیتار بیس) و جان بونام (نوازندهٔ درامز) تشکیل شده بود. صدای سنگین درام و گیتار، آواز و اشعار ساختارشکن در اولین آثار که ریشه در بلوز داشت و نوآوری بزرگی به حساب می‌آمد، موجب شده تا از آن‌ها به عنوان پیشوای سبک هوی متال و بزرگ‌ترین گروه هارد راک تاریخ یاد شود، هرچند که سبک موسیقی منحصر به فرد آن‌ها، تحت تأثیر سبک‌های گوناگونی از جمله موسیقی فولک قرار داشته‌است.

این گروه که در ابتدا نیو یاردبردز (به انگلیسی: New Yardbirds) نام داشت، قراردادی را با آتلانتیک رکوردز امضا کرد که از نظر هنری، آزادی عمل زیادی را به آن‌ها می‌داد. هرچند که گروه به دلیل موسیقی سنگین خود که تا آن زمان بی‌سابقه بود در اوایل نتوانست نظر منتقدان را به خود جلب کند، اما با آلبوم‌هایی مانند لد زپلین (۱۹۶۹)، لد زپلین دو (۱۹۶۹)، لد زپلین سه (۱۹۷۰)، لد زپلین چهار(۱۹۷۱)، خانه‌های مقدس(۱۹۷۳) و فیزیکال گرافیتی، موفقیت‌های تجاری زیادی را کسب کرد. چهارمین آلبوم آن‌ها، ترانه‌ای به نام پلکانی به سوی بهشت دارد که از جمله محبوب‌ترین و تأثیرگذارترین ترانه‌ها در تاریخ موسیقی راک است و به محبوب شدن گروه کمک بسیاری کرد.

پس از اینکه جان بونام، درامر گروه، در سال ۱۹۸۰ در اثر مصرف الکل جان سپرد، گروه منحل شده و به کار خود پایان داد. از آن هنگام تا کنون، اعضای زنده گروه گاهی با هم با همکاری کرده‌اند. موفق‌ترین بازدیدار آن‌ها در سال ۲۰۰۷ در کنسرت بزرگداشت احمد ارتوگان در لندن بود که جیسون بونام، فرزند جان بونام، جای پدرش را در نقش نوازنده درامز گرفت. این کنسرت با ۲۰ میلیون درخواست بلیت پرتقاضاترین کنسرت تاریخ موسیقی لقب گرفت.

گروه لد زپلین به صورت گسترده‌ای به عنوان یکی از موفق‌ترین، نوآورانه‌ترین و تأثیرگذارترین گروه‌های تاریخ شناخته می‌شود. آن‌ها یکی از پرفروش‌ترین گروه‌ها در تاریخ هستند و آثار آن‌ها ۳۰۰ میلیون نسخه در کل دنیا فروش داشته‌است. ۱۱۱٫۵ میلون از فروش آن‌ها دارای گواهی از RIAA است و آن‌ها دومین گروه پرفروش در ایالات متحده هستند. لد زپلین تنها گروه در تاریخ موسیقی است که هر ۹ آلبوم آن در تاپ تن بیلبورد آمریکا و چارت بریتانیا جای گرفتند در حالی که شش آلبوم در جایگاه نخست قرار گرفتند. مجله رولینگ استون آن‌ها را «سنگین‌ترین گروه همهٔ دوران‌ها»، «بزرگ‌ترین گروه دهه ۱۹۷۰ میلادی»، و «یکی از گروه‌های جاودان در تاریخ موسیقی راک» توصیف کرده‌است. آن‌ها در سال ۱۹۹۵ به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافتند. در بیوگرافی که توسط موزه در مورد گروه نوشته شده آمده‌است که آن‌ها «تأثیرگذارترین گروه دهه ۱۹۷۰ بودند، مثل بیتلز که در دهه ۱۹۶۰ اینگونه عنوانی را داشت».

در سال ۱۹۶۶، جیمی پیج که یک گیتاریست خورده‌کار در لندن بود، به گروه د یاردبردز پیوست و جای پاول سمول اسمیت را در نقش نوازندهٔ گیتار بیس گرفت. گروه د یاردبردز (به انگلیسی: The Yardbirds)، یک گروه راک بود که موسیقی آن‌ها از سبک بلوز تأثیر پذیرفته بود. پیج خیلی زود از بیس به گیتار سوئیچ کرد و به همراه جف بِک، یک تیم گیتار لید دونفره را تشکیل دادند. پس از اینکه بِک در اکتبر ۱۹۶۶ از گروه خارج شد، د یاردبردز که از برگزاری تور پی در پی خسته شده بود، کم‌کم داشت به کار خود پایان می‌داد. پیج تلاش می‌کرد تا یک سوپرگروپ تشکیل دهد که اعضای آن را خودش و بک در نقش نوازنده گیتار، جان انتوستل و کیث مون از گروه د وو در نقش نوازنده باس و درامز تشکیل می‌دادند. استیو وینوود و استیو مریوت هم برای نقش خوانندگی در نظر گرفته شده بودند. این گروه هیچگاه تشکیل نشد، هرچند که پیج، بک و مون ترانه‌ای را با هم در سال ۱۹۹۶ به نام رقص بولروی بِک (به انگلیسی: Beck's Bolero) ضبط کردند. این ترانه در جلسه‌ای ضبط شد که نوازندهٔ کیبورد و بیس، جان پاول جانز هم در آن حضور داشت.

گروه د یاردبردز آخرین کنسرت خود را در ژوئیه ۱۹۶۸ در دانشکده فناوری لوتون در بدفوردشایر به روی صحنه برد. آن‌ها هنوز قول برگزاری چند کنسرت را در اسکاندیناوی داده بودند. در نتیجه جیم مک‌کارتی که نوازنده درامز بود و کیث رلف که خواننده بود، به پیج و کریس درجا (نوازندهٔ بیس) اجازه دادند تا از نام «د یاردبردز» برای برگزاری این کنسرت‌ها استفاده کنند تا گروه بتواند کنسرت‌هایی که تعهد داده بودند را اجرا کند. پیج و درجا شروع به تشکیل یک تیم جدید با هم کردند. انتخاب اول پیج برای نقش خوانندگی، تری راید بود، اما راید این پیشنهاد را قبول نکرد و در برابر رابرت پلنت را پیشنهاد کرد. پلنت خواننده گروه‌بند آو جوی و هابستوییدل بود. پلنت در نهایت این پیشنهاد را قبول کرد و جان بونام که درامر سابق گروه‌بند آو جوی بود را هم به عنوان نوازنده درامز پیشنهاد کرد. پس از اینکه درجا پروژه را ترک کرد و به حرفهٔ عکاسی روی آورد، جونز بنا به پیشنهاد همسرش، درخواست گرفتن جای خالی او را کرد. درجا بعدها عکسی را که بر روی جلد اولین آلبوم لپ زپلین نقش بسته بود را عکاسی کرد. پیج، جونز را از قبل می‌شناخت، چون هر دوی آن‌ها یک موسیقی‌دان خورده‌کار بودند و موافقت کرد که جونز به عنوان آخرین عضو گروه، وارد گروه شود.

چهار عضو گروه اولین بار در اتاقی زیر یک مغازه فروش آهنگ در خیابان جرارد در لندن با هم به نواختن پرداختند. پیج پیشنهاد کرد که آن‌ها Train Kept A-Rollin' را بنوازند، ترانه‌ای که اصالتاً در سبک جامپ بلوز بود که جانی بورنت یک نسخه در سبک راکابیلی از آن را به محبوبیت رسانده بود و یاردبردز هم این نسخه را بازخوانی کرده بود. جونز به یاد می‌آورد که «به محض اینکه نواختن جان بونام را شنیدم، … می‌دانستم که این ترانه بی‌نظیر خواهد بود … ما بلافاصله به عنوان یک تیم همدیگر را در آغوش گرفتیم». پیش از رفتن به اسکاندیناوی، گروه در یکی از جلسات ضبط یکی از آلبوم‌های پی. جی پرآبی به نام سه هفته قهرمانی شرکت کرد. یکی از ترانه‌های این آلبوم به نام بلوز جیم، که پلنت در آن هارمونیکا می‌نوازد، اولین ترانه استودیویی بود که تمام چهار عضو گروه لد زپلین در آن حضور داشتند.

گروه تور اسکاندیناوی را تحت عنوان نیو یاردبردز برگزار کرد. اولین باری که گروه در حضور تماشاگران به صورت زنده برنامه اجرا می‌کرد، در باشگاه نوجوانان گلدسکس در شهر گلدسکس دانمارک در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۶۸ بود. بعدها در آن ماه، آن‌ها شروع به ضبط کردن نخستین آلبوم خود کردند که این آلبوم بر اساس آثار زنده آن‌ها تهیه می‌شد. آلبوم در ظرف نه روز تهیه و میکس شد و خود پیج هزینه‌ها را پرداخت کرد. پس از تکمیل شدن آلبوم، دراجا نامه‌ای به آن‌ها نوشت و آن‌ها را مجبور کرد که نام گروهشان را تغییر دهند. او در این نامه اظهار داشت که پیج تنها کسی است که اجازه استفاده از نام نیو یاردبردز را برای تورهای اسکاندیناوی دارد.

روایتی که در مورد چگونگی انتخاب «لد زپلین» به عنوان نام گروه نقل می‌شود این است که مون و انتویستل پیشنهاد تشکیل یک سوپر گروه با پیج و بِک را دادند که مثل یک «لید بالون» پایین می‌آید (اصطلاحی که در موقع پیش آمدن نتایج فاجعه‌آمیز به کار می‌رود). گروه بر طبق پیشنهاد پیتر گرنت، مدیر برنامه‌های گروه، حرف «a» را از کلمه lead حذف کرد تا کسانی که با اصطلاح ناآشنا بودند، ندانسته آن را leed تلفظ نکنند. کلمه balloon هم با کلمه zeppelin جایگزین شد. کلمه‌ای که بر طبق گفته کیث شادویک، یک روزنامه‌نگار موسیقی، «ترکیب کاملی از سنگینی و سبکی، اشتعال و ظرافت» را به یاد پیج می‌آورد.

گرنت در نوامبر ۱۹۶۸ یک قرارداد ۱۴۳٫۰۰۰ دلاری با آتلانتیک رکوردز دست و پا کرد که در آن زمان بزرگ‌ترین قراردادی بود که یک گروه نوپا به نوبهٔ خود می‌بست. آتلانتیک ناشری بود که بیشتر با هنرمندانی در سبک‌های بلوز، سول و جاز همکاری می‌کرد، اما بعدها در اواخر دهه ۱۹۶۰ آن‌ها شروع به همکاری با هنرمندان پراگرسیو راک بریتانیایی کردند. مدیران این شرکت بدون اینکه حتی لد زپلین را ببینند، با آن‌ها قرارداد امضا کردند. تحت شرایط قرارداد امضا شده، گروه این اختیار را داشت که کی آلبوم‌هایش را منتشر کند و تورهایش را برگزار کند و همچنین گروه حرف آخر را دربارهٔ محتوا و طراحی هر آلبوم می‌زند. آن‌ها همچنین تصمیم می‌گرفتند که هر اثر انتشاری چگونه تبلیغ شود و کدام ترانه را به صورت تک‌آهنگ انتخاب کنند. آن‌ها شرکت مخصوص به خودشان، سوپرهایپ را افتتاح کردند که تمام حقوق مربوط به انتشار را اداره می‌کرد.

«گرافیتی فیزیکی» (به انگلیسی: Physical Graffiti) آلبومی از لد زپلین است که در ۲۴ فوریه ۱۹۷۵ منتشر شد.