Edith Piaf - The Very Best Of Edith Piaf
آلبوم موسیقی بهترینهای Edith Piaf
1LP - black vinyl
| A1 | La Vie En Rose | |
| A2 | Non Je Ne Regrette Rien | |
| A3 | Au Bal De La Chance | |
| A4 | L’Accordéoniste | |
| A5 | Hymne A L’ Amour | |
| A6 | Tu Es Partout | |
| A7 | Les Amants D’ Un Jour | |
| B1 | Rien De Rien | |
| B2 | Sous Le Ciel De Paris | |
| B3 | Milord | |
| B4 | La Foule | |
| B5 | Padam Padam | |
| B6 | Plus Bleu Que Tes Yeux | |
| B7 | Mon Manege A Moi |
ادیت پیاف (به فرانسوی: Édith Piaf), ، (زاده ۱۹ دسامبر ۱۹۱۵ - درگذشته ۱۰ اکتبر ۱۹۶۳) خوانندهٔ کابارهای و شانتوز برجستهٔ تاریخِ موسیقی فرانسه و از چهره‌های شاخص این کشور در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بود. دو ترانهٔ «زندگی به‌رنگ صورتی» و «حسرت هیچ چیز را نمی‌خورم» او دارای شهرت جهانی است.
ادیت پیاف که نام اصلی او «ادیت جوواننا گاسیون» بود از پدری فرانسوی و مادری ایتالیائی در پاریس زاده شد. مادرش در کافه‌ها می‌خواند و پدرش هنرمند آکروبات سیرک بود. ادیت پیاف به تنهایی به پاریس آمد و کار خود را با آوازه‌خوانی در خیابانهای پاریس آغاز کرد.
ادیت از سه سالگی تا هفت سالگی کور بود و شایع است که بعد از این‌که روسپیان به زیارت ترز مقدس در لیزیو رفتند بینا شد. مدتی با پدر دائم‌الخمرش زندگی کرد و در شانزده سالگی از او جدا شد تا در کوچه‌ها بخواند.
در ۱۹۳۵ یک کاباره دار پاریس او را به کار گرفت و به خاطر هیکل کوچکش نام گنجشک کوچولو (La Môme Piaf) را بر او نهاد. نام پیاف تا آخر عمر بر او ماند. او در این کاباره با برخی مشاهیر پاریس آشنا شد. در ۱۹۴۰ ژان کوکتو نمایشنامه «زیبای بی‌خیال» را برای او نوشت. در این دوره او با موریس شوالیه آشنا شد. شعر بسیاری از آهنگ‌هایش را خود می‌سرود و حتی در آهنگسازی نیز با آهنگسازانش همکاری می‌کرد.
در جریان اشغال پاریس آهنگ «زندگی به‌رنگ صورتی» (La vie en rose) را خواند که هنوز هم نشانه ویژه او شمرده می‌شود. محبوبیت او نزد افسران آلمانی باعث شد تا اجازه دهند برای اسیران جنگی فرانسوی بخواند. اسیران عکس‌هایی را که به یادگار با او می‌گرفتند برای جعل گذرنامه و مدارک هویت به کار می‌بردند. بعد از جنگ محبوبیت او در فرانسه و آمریکا بیشتر شد.
ادیت پیاف از حامیان شارل آزناوور بود و او را همراه خود برای کنسرت به آمریکا برد.
دیدگاه خود را بنویسید